Zie, uw koning komt tot u, zachtmoedig en rijdend op een ezel, en op een veulen, het jong van een lastdier. 

Matteus 21:4-7

Ik word er niet moe van, telkens wéér verwonder ik er mij over, dat het Jezus zelf was, waarop Hij zo zachtmoedig zijn intocht hield in Jeruzalem.

Dat sterkt mij dikwijls.

Als ik mijzelf weer eens uitscheld, omdat ik toch geen goede dominee ben en als ik dan zeg:

'Ze verdienden er eigenlijk een veel beter, veel meer uit één stuk was; ze verdienden er een, in wie Gods Woord heel anders tot vlees en bloed was geworden; je deugt er eenvoudig niet voor', —

ja, als het dan zover is, dan is er altijd iets, dat me remt en dat is de gedachte, dat Christus daar kwam aangerijden op een ezel.

En mijn preken! Ik ben er vaak half en half wanhopig onder; ik kan mij nog herinneren, toen ik vijftien, zeventien jaar was, hoe ik dan onder de preek mijzelf beloofde, dat ik, als ik eenmaal dominee geworden was, maar niet zo’n beetje onverschillig en afwezig zou staan preken, neen, dat zouden dan woorden zijn, die aan ieder afzonderlijk iets te zeggen hadden.

En nu – is dat zo?

Ik kan zo ontevreden met mijzelf zijn, dat zelfs het Evangelie iets onduidelijks uit de volmaakt verleden tijd schijnt te zijn! Is dat nu Gods Woord?

De wijsheid van deze wereld is veel eleganter.

Maar dan moet ik ineens weer glimlachend eraan denken, dat het een ezel was, waarop Hij aan kwam rijden.